Pagina 24 - Zorgstandaard Dwarslaesie

23
neurologisch onderzoek en de classificatie. Dit formulier dient binnen 3 dagen na het ontstaan
van de dwarslaesie en daarna wekelijks te worden ingevuld om de prognose van herstel zo goed
mogelijk te kunnen stellen.
Daarnaast worden in sommige centra multidisciplinaire protocollen voor traumatisch
ruggenmergletsel gehanteerd teneinde een ziekenhuisbrede uniforme en consistente evidence-
based-behandeling te garanderen, zodat duidelijk is hoe er wordt behandeld in het ziekenhuis
en wie, wanneer en waarvoor verantwoordelijk is.
Dwarslaesie ten gevolge van een trauma
Een juiste aanpak vanaf het allereerste moment in het traumacentrum / ziekenhuis voor
mensen met een recente dwarslaesie is van groot belang. Daarom is het ook noodzakelijk om in
het ziekenhuis zo snel mogelijk een revalidatiearts met dwarslaesie-ervaring bij de behandeling
te betrekken. Als norm moet gelden dat de revalidatiearts binnen 24 uur wordt geconsulteerd,
tenzij er sprake is van een levensbedreigende situatie waarvoor de behandeling prioriteit geniet.
Bij de opvang in het ziekenhuis na een trauma komt in de regel de traumatoloog c.q. algemeen
chirurg eerst in beeld, gevolgd door de orthopedisch chirurg of neurochirurg. In geval van een
vermoeden van een ruggenmergletsel wordt de traumatoloog al tijdens het ambulancevervoer
door de SEH-arts op de hoogte gebracht. De traumatoloog stelt de diagnose en vraagt de
neuroloog in consult voor het bepalen van de neurologische status van de patiënt.
Niet-traumatische dwarslaesie
Beeldvorming en neurologisch onderzoek zijn de hoofdcomponenten bij het vaststellen van de
dwarslaesie, waarbij ook gebruik wordt gemaakt van de ‘International Standards for
Neurological Classification of Spinal Cord Injury’. De diagnose wordt gesteld door de neuroloog.
Bij deze groep is het ook noodzakelijk om in het ziekenhuis zo snel mogelijk een revalidatiearts
met dwarslaesie-ervaring bij de behandeling te betrekken. Als norm moet gelden dat de
revalidatiearts binnen 24 uur wordt geconsulteerd, tenzij er sprake is van een
levensbedreigende situatie waarvoor de behandeling prioriteit verdient of indien er sprake is van
een zeer korte levensverwachting. De praktijk leert overigens dat dwarslaesies ten gevolge van
een niet-traumatische oorzaak niet altijd worden herkend in ziekenhuizen of in de eerstelijns
gezondheidszorg.
2.2.3 Individueel zorgplan
De hulpvraag van de patiënt met een dwarslaesie is (los gezien van mogelijk bestaande andere
aandoeningen) afhankelijk van de fase van zijn revalidatieproces, de ernst van de uitval, de
sociale situatie en de persoonlijke kenmerken van de patiënt en zijn omgeving. Het zorgaanbod
volgt vanzelfsprekend de hulpvraag. In Tabel 1 zijn verschillende aspecten verband houdende
met hoogte van de laesie samengevat weergegeven.